Prolog

Bradford, 05.09.2009 r.

Godzina około 00.23

Przemarznięta dziewczyna siedziała na moście. Krztusząc się łzami, spoglądała ponuro, w głębiny płynącej pod spodem rzeki. Walcząc sama ze sobą, powoli podniosła się z zimnego bruku i uniosła głowę do góry łapiąc tym samym kropelki deszczu w zaschnięte usta. Zaciskając ręce w pięści raz po razem rozglądała się dookoła. Nie zauważywszy ani jednej żywej duszy powoli przerzuciła nogę przez barierkę metalowego mostu, po czym obiema nogami stanęła na deskach po drugiej stronie.

- Boże wybacz mi to co chcę teraz zrobić, ale nie wyobrażam sobie teraz życia tutaj -szepnęła patrząc w deszczowe niebo. Kończąc swoją modlitwę, rozłożyła szeroko ramiona, po czym z uśmiechem na ustach skierowała lewą nogę za skraj desek. Czekała już tylko na moment, aż jej ciało nauczy się latać, jak stanie się nieważkie i spadnie prosto to wody. Już miała podnieść drugą nogę kiedy poczuła mocny ucisk na swoich ramionach, a ona sama po chwili znalazła się po drugiej stronie barierki przytrzymywana przez jakiegoś chłopaka.

- Zostaw mnie ja chcę umrzeć - krzyknęła i wyrywając, rzuciła się w stronę metalowej barierki i wodnej otchłani, która powoli wzywała ją do siebie.

- Życie ci nie miłe - krzyknął i ponownie złapał ją za ręce odciągając od mostu - Masz rodzinę żyj dla niej.

- Nie mam już nikogo - szepnęła i bezwładnie opadła na ziemię zalewając się łzami - A teraz zostaw mnie samą.

- Nie chcę cię mieć na sumieniu.

- Nie będziesz miał - spojrzała na jego twarz, która ukryta była szczelnie za kapturem czarnej bluzy - Będę żyła, choćby nie wiem co. Nie poddam się - posłała mu płaczliwy uśmiech po czym spojrzała w niebo, na którym księżyc przebijał się przez warstwę grubych i ciemnych chmur.

- Kocham was moi drodzy, ale jeszcze do was nie dołączę - szepnęła w głowie, myśląc o rodzicach i bracie bliźniaku.